Οι αντιθέσεις που αναπτύσσονται στο εσωτερικό του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, δεν σημαίνει ότι νομοτελειακά θα οδηγήσουν και στην
κατάρρευσή του. Κατά καιρούς, διάφοροι διανοούμενοι πρόβλεπαν αλλαγές ή εξεγέρσεις, με στόχο μια καλύτερη κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Παρόλα αυτά κάθε φορά το ίδιο το σύστημα έβρισκε διεξόδους ξεπερνώντας το παλιό και συνθέτοντας το καινούργιο. Στην ιστορία των τελευταίων αιώνων όχι μόνο δεν μειώθηκε η εκμετάλλευση πάνω στη γη, αλλά επεκτάθηκε και αυξήθηκε. Το σύστημα βρίσκοντας νέες μεθόδους για να οργανώνει την παραγωγή, κατάφερε να αυξήσει την εκμετάλλευση σε παγκόσμια κλίμακα.
Αυτό σίγουρα που δημιουργεί ερωτηματικά, είναι με ποιο τρόπο σήμερα θα ξεπεράσει κάποια πεπερασμένα όρια που δημιουργούνται. Η σύγχρονη τεχνολογία, στον χώρο των επικοινωνιών και των μεταφορών, έχει μετατρέψει τη γη σε ένα τεράστιο χωριό, όπου ελέγχονται όλα, ενώ δεν φαίνονται στον ορίζονται νέες αγορές για να τονώσουν ξανά τη ζήτηση, ώστε να δημιουργήσουν νέες ευκαιρίες για τους λαούς. Παράλληλα, οι τοπικοί πόλεμοι μέχρι στιγμής δεν έχουν προκαλέσει μεγάλες καταστροφές στα μέσα παραγωγής, κάτι που συνέβη στου δυο παγκόσμιους πολέμους, δίνοντας έτσι τη ευκαιρία να ξεπεραστούν τα αδιέξοδά του.
Οι σημερινοί μηχανισμοί δείχνουν να έχει συσσωρευτεί ο πλούτος της γης σε λίγα χέρια. Σήμερα στις ΗΠΑ το 1% προσπορίζεται το 93% του ΑΕΠ. Οι μηχανισμοί καταστολής όμως είναι αμφίβολο αν θα μπορούν να χειραγωγούν για πολύ ακόμα τους λαούς, ξεπερνώντας τις αντιθέσεις του συστήματος, που προκύπτουν από τη άνιση ανταλλαγή και κατά συνέπεια τη εξαθλίωση των λαών.
Ένας τρόπος που βοηθάει σ αυτή τη κατεύθυνση, είναι η λαθρομετανάστευση. Η λαθρομετανάστευση είναι ενδογενές προϊόν και συνέπεια της έντασης της εκμετάλλευσης της Περιφέρειας από το Κέντρο. Η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή μέσω της μετανάστευσης, αποπροσανατολίζει τους λαούς και εκτονώνει τις κοινωνικές πιέσεις ενάντια στα αυταρχικά καθεστώτα που υπηρετούν το άνισα αναπτυγμένο παραγωγικό σύστημα.
Η ανάπτυξη της υπανάπτυξης από τη μια για τις χώρες της Περιφέρειας του Παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος και η καθίζηση και ο αποπροσανατολισμός των κινημάτων των λαών της Μητρόπολης, οδηγούν σε επιλογές τύπου Τραμπ, όπου όχι μόνο δεν θα λύσουν το πρόβλημα, αλλά θα το διογκώσουν.
Η διατήρηση των καθεστώτων στις χώρες της Περιφέρειας, που συντηρούν το σύστημα εξάρτησης - εκμετάλλευσης από τις μητροπολιτικές χώρες, με παράλληλη αφαίρεση των βαλβίδων εκτόνωσης, όπως είναι η λαθρομετανάστευση, μοιραία θα οδηγήσει σε εκρήξεις στις χώρες της Περιφέρειας. Με αυτή τη λογική, το ίδιο το σύστημα, θα οδηγηθεί αναγκαστικά σε παγκόσμια κατάρρευση.
Επειδή όμως το σύστημα το διαχειρίζονται μυαλά, είναι πολύ πιθανόν να έχουμε διορθωτικές κινήσεις, ώστε να καμφθεί η αντίδραση των λαών της Μητρόπολης, με μια μικρή ίσως αναδιανομή του παγκόσμιου κοινωνικού πλεονάσματος που καταλήγει στα ταμεία των πολυεθνικών μονοπωλίων των αναπτυγμένων κοινωνιών, ενώ θα συνεχίσουν να λειτουργούν τα καραβάνια της λαθρομετανάστευσης.
Είναι γεγονός ότι για μια άλλη φορά τα ανθρωπιστικά κινήματα των λαών της Μητρόπολης, λειτουργούν ώστε να εξυπηρετούνται οι μηχανισμοί εκμετάλλευσης των λαών της Περιφέρειας.
Μεγάλος ο αριθμός των οργανώσεων που επιδίδονται στην αλληλεγγύη όπως λένε των λαών, για να διευκολύνεται η λαθρομετανάστευση. Τα κατά την άποψή τους κινήματα διεθνιστικής αλληλεγγύης, στην ουσία είναι κοινωνικά και πολιτιστικά εργαλεία, ώστε να καμφθούν οι λαοί και να μη μπορούν να συνειδητοποιήσουν αυτό που στην ουσία γίνεται.
Σίγουρα και η λαθρομετανάστευση δεν μπορεί να λύσει το ζήτημα της παγκόσμιας εξαθλίωσης. Δημιουργώντας ήσυχες συνειδήσεις γιατί κατάφεραν να βοηθήσουν πέντε παιδιά, κλείνουν τα μάτια στο τεράστιο έγκλημα που βρίσκεται σε εξέλιξη, όπου εκατομμύρια παιδιά είναι καταδικασμένα να πεθάνουν από χίλιες δυο αρρώστιες, από τις κακουχίες στις εξαθλιωμένες από τη υπερεκμετάλλευση χώρες τους, όπου ζουν χωρίς νόημα και προοπτική. Λαοί που γεννιούνται και πεθαίνουν για να προσφέρουν την εργατική τους δύναμη στα πολυεθνικά μονοπώλια, ενώ παράλληλα ένα μικρό μερίδιο από την εργατική τους δύναμη κατευθύνεται για τις ανέσεις των λαών της Μητρόπολης, ώστε να κοιμούνται με τη συνείδηση ήσυχη.
Δεν είναι σημερινό το ζήτημα της όξυνσης των αντιθέσεων. Κατά καιρούς εμφανίζονται κινήματα που στην ουσία δεν εναντιώνονται στην παγκόσμια άνιση ανταλλαγή, αλλά αγωνίζονται για να διαμορφωθούν νέοι όροι που δεν θα δημιουργούν ενοχές στους κατοίκους των χωρών του Κέντρου.
Η έννοια του κοσμοπολίτη, του τύπου με τη λογική που δέχεται, ότι όλοι ζούμε σε ένα μεγάλο χωριό, όπου οι «τεμπέληδες» της Περιφέρειας είναι καταδικασμένοι να πεθάνουν σαν τα ζώα και να επιβιώσουν οι «δουλευταράδες και οι προκομμένοι» της Μητρόπολης, ήταν μια από τις πρωτοεμφανιζόμενες τάσεις, με την οποία νομιμοποιούνταν στις συνειδήσεις των αποικιοκρατικών χωρών το πλιάτσικο στις αποικίες.
Μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτό που κυριαρχεί είναι τα κινήματα διαμαρτυρίας, αμφισβήτησης, κινήματα ενάντια στον πόλεμο, με απαρχή τον πόλεμο στο Βιετνάμ.
Οι εικόνες φρίκης από το Βιετνάμ, σημαδεύουν τις ευαίσθητες ψυχές των «πολιτισμένων» όπως γίνεται με τις φωτογραφίες των πνιγμένων λαθρομεταναστών. Το σύνθημα «κάντε έρωτα όχι πόλεμο», ένα σύνθημα ενάντια στον πόλεμο στη ουσία προσπερνάει το ζήτημα της άνισης ανταλλαγής. Τα στελέχη που ξεπετάγονται από αυτά τα κινήματα στις χώρες της Μητρόπολης είναι αυτά που διοικούν τις επόμενες δεκαετίες αυτές τις χώρες, συνεχίζοντας το πλιάτσικο στις εξαρτημένες χώρες, όπως έκαναν οι προγονοί τους, οι πρώτοι αποικιοκράτες. Δεν χρειάζεται πλέον πόλεμος για να συνεχίζεται η εκμετάλλευση των Βιετναμέζων.
Εκατομμύρια τα θύματα όπως και τότε μόνο που τώρα την εξαθλίωση την έχουν αναθέσει σε τοπικούς τοποτηρητές.
Από την άλλη, απέναντι στη πράξη που σημαδεύει την πορεία του ΤΣΕ για μια παγκόσμια ανατροπή, η τότε ΕΣΣΔ σιγοντάρει την πορεία των κινημάτων της Δύσης με το άδειασμα της λογικής της διαρκούς επανάστασης, στηρίζοντας τη δημιουργία κινημάτων ειρήνης, όπου πρωτοστατούν τα ΚΚ σε όλη τη γη. Στόχος η μείωση των εντάσεων, χωρίς να βάζουν το ζήτημα της γενικότερης αμφισβήτησης του άνισα δομημένου παγκόσμιου τρόπου παραγωγής. Είναι κινήματα ειρήνης με στόχο τη μείωση των εξοπλισμών, που θα είχαν ως αποτέλεσμα τη μείωση των οικονομικών πιέσεων για να μπορέσει η ΕΣΣΔ να καλύπτει τις κοινωνικές και καταναλωτικές ανάγκες, αμβλύνοντας τις όποιες αντιθέσεις στο εσωτερικό της.
Κινήματα Ειρήνης παλιότερα, Κινήματα Αλληλεγγύης σήμερα για τους λαθρομετανάστες. Οι ίδιες οργανώσεις που μεταλλάσσονται στα πλαίσια των κοινωνιών της Μητρόπολης, είναι το ανθρωπιστικό άλλοθι του μεγάλου χωριού, όπου η παγκοσμιοποίηση ως έννοια απλά το χαρακτηρίζει.
Τα Κινήματα φιλανθρωπίας και αλληλεγγύης, είναι η εξέλιξη των κινημάτων ειρήνης. Έχουν πάρει τη σκυτάλη με στόχο την υποδοχή των φυγάδων και όχι την οργάνωση και ενίσχυση των κατά τόπους απελευθερωτικών κινημάτων.
Δεν είναι διεθνιστικά με τη έννοια της αλληλεγγύης των λαών, αλλά υποστυλώματα, όπου πατάει το παγκόσμιο άνισα δομημένο παραγωγικό σύστημα.
Επιμένουν να στηρίζουν την παγκόσμια άνιση ανταλλαγή, ικανοποιώντας στην ουσία τον ψυχικό τους κόσμο με φιλανθρωπίες, απολαμβάνοντας την εκμετάλλευση του κοινωνικού πλεονάσματος της Περιφέρειας για μεγαλύτερη οργάνωση του κοινωνικού τους κράτους. Καμιά σχέση με τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη των λαών της Περιφέρειας.
Στη σημερινή του φάση, στη εποχή της Παγκοσμιοποίησης, είναι λογικό μια σειρά θεσμοί να κλυδωνίζονται, ως αποτέλεσμα της αύξησης της ανασφάλειας που βιώνει ο εργαζόμενος στις αναπτυγμένες κοινωνίες. Η ύφεση στη δυναμική των λαϊκών κινημάτων, οδήγησε σε αφαίρεση μεγάλων ποσών από το κοινωνικό κράτος, ενώ παράλληλα η κατά κάποιο τρόπο νομιμοποίηση της λαθρομετανάστευσης από πλευράς των παγκόσμιων οργανισμών, για την εκτόνωση των αντιθέσεων της Περιφέρειας, μεγάλωσε την ένταση και την ανασφάλεια των λαών της Μητρόπολης.
Οι ΗΠΑ που παραδοσιακά χρησιμοποιούσαν τους μαύρους και τελευταία και τους λατινοαμερικάνους μετανάστες, για να κρατάνε χαμηλά τα μεροκάματα, δεν μπορούν να κλείνουν πλέον τα μάτια στους μηχανισμούς υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου από όλο και λιγότερους. Η μερική ανακατανομή στο εσωτερικό, για να κλείσουν τα στόματα, είναι γι αυτές μονόδρομος.
Η Παγκοσμιοποίηση είναι μια πραγματικότητα και ο απομονωτισμός αποκλείεται. Η ιστορία του ανθρώπου δεν γυρίζει πίσω. Το ζήτημα δεν είναι η Παγκοσμιοποίηση, αλλά ποιες θα είναι οι δομές και οι σχέσεις που θα χαρακτηρίζουν τις χώρες και τους λαούς μέσα στο παγκόσμιο πλέον χωριό.
http://panreig.blogspot.gr/2016/11/blog-post_15.html
0 Σχόλια