ΤΑ ΦΘΗΝΑ KINEZIKA ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΑ! ΕΣΥ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΨΩΝΙΖΕΙΣ;





Γιατί η Ανθρώπινη Ζωή και η Φύση Έχουν Ανεκτίμητη Αξία…



Λένε πως «η φθήνια τρώει τον παρά». Τρώει όμως και το περιβάλλον, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την υγεία των εργαζομένων, καταρρακώνει την αξιοπρέπειά τους, εκμεταλλεύεται την παιδική εργασία, καταστρέφει τις τοπικές οικονομίες και κοινωνίες… Ας δούμε γιατί τα «φθηνά» προϊόντα, που έχουν κατακλύσει τελευταία τις αγορές, δεν είναι και τόσο φθηνά. Το κόστος παραγωγής τους σε ανθρώπινους και περιβαλλοντικούς πόρους είναι τεράστιο. Μήπως πρέπει επιτέλους, στις καταναλωτικές δημοκρατίες όπου ζούμε, να συνειδητοποιήσουμε ότι ψηφίζουμε με τα λεφτά μας;






Το Shopping Είναι η Νέα Πολιτική Πράξη.
Bono, U2
Γράφει ο ΑΛΕΞΗΣ ΑΛΑΜΑΤΙΔΗΣ
Μια βόλτα στην αγορά αρκεί για να καταλάβει κανείς τις σημερινές τάσεις του εμπορίου: οι «φθηνοί» επιβιώνουν, πολλές φορές σε βάρος των υπολοίπων, μεγαλώνουν ολοένα και περισσότερο, δημιουργούν αλυσίδες καταστημάτων με προϊόντα χαμηλής ποιότητας και αμφιλεγόμενης προέλευσης. Το αμφιλεγόμενης προέλευσης είναι βέβαια σχετικό: με λίγο παραπάνω ψάξιμο, ανακαλύπτεις πως οι χώρες παραγωγής των φθηνών προϊόντων είναι η Κίνα, κάποιες χώρες της νοτιανατολικής Ασίας και της Αφρικής. Πράγματι, οι τιμές πολλών από τα προϊόντα που αγοράζουμε σήμερα είναι χαμηλότερες απ’ ό,τι ήταν πριν από 10 ή 15 χρόνια. Ποιος δεν έχει μπει σε πειρασμό να αγοράσει συσκευή DVD για 49 ευρώ ή ένα τρυπάνι για 12;
«Τα φτηνά εργατικά χέρια», ακούς συνήθως να λένε ως δικαιολογία. Κάπου εκεί σταματούν οι ερωτήσεις και οι προβληματισμοί επί του θέματος. Πολλές από τις μεγάλες εταιρείες του κόσμου έχουν μεταφέρει τα εργοστάσια παραγωγής των προϊόντων τους στις χώρες αυτές, απολαμβάνοντας, αν μη τι άλλο, νομοθεσίες για το εργατικό δίκαιο, που θα τις ζήλευαν οι βιομήχανοι του Δυτικού κόσμου πριν από 100 χρόνια. Το «εργατικό δίκαιο» είναι φράση άγνωστη στην Κίνα, στο Μπαγκλαντές, στην Ινδονησία και σε άλλες χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας και της Αφρικής. Για τον μέσο καταναλωτή, ο οποίος σημειωτέον (εδώ στην Ελλάδα) βλέπει την αγοραστική του δύναμη συνεχώς να συρρικνώνεται, τα «φθηνά εργατικά χέρια» είναι κάτι σαν ευλογία Θεού. Ναι, επιτέλους, και οι φτωχοί μπορούν να κάνουν shopping therapy! και οι φτωχοί έχουν το δικαίωμα να εκτονωθούν, αγοράζοντας και καταναλώνοντας!

Καταναλωτικά Ζόμπι
Κορυφαίοι ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι πραγματοποιούν σήμερα έρευνες οι οποίες μαρτυρούν πως η ψυχοσύνθεση του «σύγχρονου» πολίτη των Δυτικών, και όχι μόνο, κοινωνιών, υφίσταται ένα είδος ανακούφισης και φαινομενικής ισορροπίας, όταν αυτός μπορεί και καταναλώνει, αγοράζοντας συχνά προϊόντα που ύστερα από λίγο διαπιστώνει πως του είναι άχρηστα, καταλήγοντας σε κάποια αποθήκη χωρίς ποτέ να χρησιμοποιούνται. Το μόνο χρήσιμο σ’ αυτά για τον αγοραστή ήταν η ευχαρίστηση τη στιγμή που τα αγόραζε, η σχεδόν στιγμιαία ευχαρίστηση που νιώθει κανείς όταν αγοράζει κάτι, προσθέτοντάς το… στη συλλογή του! Στη συντριπτική πλειονότητα των αγοραστών το προνόμιο αυτό είναι κάτι σπάνιο. Τα προϊόντα είναι πολλές φορές ακριβά, που, σε συνδυασμό με τους χαμηλούς μισθούς, καθιστούν την αγορά τους δύσκολη. Εκεί ακριβώς είναι που οι Κινέζοι πέτυχαν το «νεύρο» της αγοράς (έχοντας τρομερή επιτυχία στο εμπόριο και στην πιο ταχέως αναπτυσσόμενη αγορά του κόσμου), διαθέτοντας σε όλους ό,τι φθηνότερο υπήρχε μέχρι σήμερα στην Ιστορία.

Πιο Φθηνά, πιο Φθηνά…
Τι ακριβώς σημαίνει «φθηνά εργατικά χέρια»; Γιατί είναι «φθηνά» τα χέρια στις χώρες αυτές; Η Κίνα, μια χώρα με πραγματικά ανεξάντλητο ανθρώπινο δυναμικό παραγωγής, ήταν μια χώρα που στην εποχή του Μάο είχε καταντήσει ο γνωστός «γίγαντας που κοιμάται». Η άνοιξη στην οικονομία της έφτασε όταν το τιμόνι της ανέλαβε ο Ντεγκ Τσιάο Πινγκ, ο οποίος κατάφερε να κάνει τη χώρα του μια υπολογίσιμη δύναμη στο παγκόσμιο εμπόριο και όχι μόνο. Η ευφορία, που γνωρίζουν οι κινέζικες επιχειρήσεις με τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις των δύο τελευταίων δεκαετιών, τις κάνουν να εργάζονται σκληρά και φιλόδοξα, δρώντας πολλές φορές με τρόπους που, τουλάχιστον στη Δύση, θα χαρακτηρίζονταν Μεσαιωνικές. Ο λόγος είναι για τα εργατικά και ανθρώπινα δικαιώματα, τη ρύπανση του περιβάλλοντος –που προκαλούν ακόμη και οι μικρές βιοτεχνίες– την ασφάλεια και τις αποδοχές του προσωπικού. Οι μεγάλες πολυεθνικές με τα εργοστάσια παραγωγής τους στην Κίνα, στο Μπαγκλαντές, στην Ταϊλάνδη κ.α. έχουν στη διάθεσή τους εργάτες με μισθό που συνήθως δεν ξεπερνά τα 30 ή 40 ευρώ τον μήνα. Από την άλλη, οι εγχώριες εταιρείες, απολαμβάνουν την υποστήριξη του κράτους για οτιδήποτε «απάνθρωπο» και αντιπεριβαλλοντικό εφαρμόσουν στην πολιτική τους, και αυτό είναι κάτι που τουλάχιστον σε επίπεδο ηθικής θα έπρεπε να αποτρέπει τους καταναλωτές να αγοράζουν προϊόντα από τις χώρες αυτές. Αλλά είπαμε: η φθήνια τρώει τον παρά…

Μια Κούκλα που την Έλεγαν Barbie
Το 1996 είχε ξεσπάσει ένα σκάνδαλο στις ΗΠΑ για τη γνωστή εταιρεία παιχνιδιών Mattel, η οποία κατασκευάζει περίπου 50 εκατομμύρια κούκλες Barbie τον χρόνο στην Ινδονησία. Για την κατασκευή της κούκλας, των σεσουάρ και των «γκλαμουράτων» ενδυμάτων της, χρησιμοποιούνται παιδιά, και είναι σκόπιμο που λέμε «χρησιμοποιούνται». Παιδιά που δουλεύουν επτά μέρες τη βδομάδα, ακόμη και σε βραδινές βάρδιες, με μισθό πολύ χαμηλότερο από τον νόμιμο βασικό, καθημερινά, χωρίς αργίες, με βρόμικες εργατικές φόρμες, σε άθλιες συνθήκες εργασίας. Το τηλεοπτικό κανάλι που είχε μεταδώσει το παραπάνω ρεπορτάζ παρακινούσε τους Αμερικανούς πολίτες να μην αγοράζουν κούκλες Barbie και γενικά να αποφεύγουν τα προϊόντα της Mattel. Το «σοκ» που προκλήθηκε στην εταιρεία την έκανε να μεταμορφωθεί σε πρότυπο διαφάνειας, όσον αφορά τις συνθήκες παραγωγής των παιχνιδιών της στα εργοστάσια που έχει στην Κίνα, στην Ινδονησία και στο Μεξικό. Η εταιρεία διαθέτει ειδικές αναφορές και πιστοποιητικά, όπου αναγράφονται οι νόμιμες (πλέον) συνθήκες παραγωγής των προϊόντων της. Παρά ταύτα, η αξιοπιστία των συστάσεων αυτών είναι αμφισβητούμενη από πολλούς ειδικούς, μια και όλα αυτά τα χρηματοδοτεί η ίδια η Mattel.
Παιχνίδια παράγουν όμως και χιλιάδες άλλες εταιρείες (ειδικά στην Κίνα), που διαθέτουν τα προϊόντα τους σε όλο τον κόσμο, οι χαλαροί νόμοι του εμπορίου το επιτρέπουν αυτό. Πολλά από αυτά καταλήγουν και στα ράφια των δικών μας καταστημάτων, τα αγοράζουμε και τα χαρίζουμε στα παιδιά μας. Παιχνίδια που έχουν φτιαχτεί από τα μικρά χεράκια κάποιων άλλων παιδιών ή και γυναικών, που πιέζονται από τα αφεντικά τους, δεν έχουν κανένα δικαίωμα ως εργάτες, μπορούν ανά πάσα στιγμή να απολυθούν χωρίς αποζημίωση αν διαμαρτυρηθούν για κάτι, που αρρωσταίνουν συχνά από εξάντληση και δουλεύουν ορισμένες φορές μέχρι και 30 μέρες χωρίς ρεπό. Και όμως, τα παιδιά και οι ενήλικες που δουλεύουν στα εργοστάσια αυτά είναι τόσο τρομοκρατημένα και εξαρτημένα από τις δουλειές τους, που πολλές φορές δεν διαμαρτύρονται καν για τις άσχημες συνθήκες εργασίας στους ελεγκτές των διεθνών οργανώσεων, όπως είναι το ICTI (International Council of Toy Industries), φοβούμενα πως αν πιεστούν οι εταιρείες, θα πάνε να χτίσουν τα εργοστάσιά τους αλλού. Στις χώρες αυτές η εργασία είναι καθαρά θέμα επιβίωσης και όχι απλώς βελτίωσης των συνθηκών ζωής ή του βιοτικού επιπέδου.

Τοξικές Μπαταρίες
Οι βιομηχανίες μπαταριών ήταν ανέκαθεν μη φιλικές για το περιβάλλον και την υγεία των εργαζομένων. Το 25% της παγκόσμιας παραγωγής όλων των τύπων μπαταριών προέρχονται σήμερα από κινέζικα εργοστάσια (το 2003 παράχθηκαν στην Κίνα 26 δισεκατομμύρια μπαταρίες όλων των τύπων). Η προστασία του εργαζομένου, είτε αυτό αφορά την υγεία του είτε τα δικαιώματά του, ακόμη είναι στη χώρα αυτή μια άγνωστη έννοια. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για το περιβάλλον. Η παραγωγή μπαταριών (που τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιούμε ολοένα και περισσότερο) ήταν ανέκαθεν εχθρική προς το περιβάλλον λόγω των βαρέων μετάλλων που χρησιμοποιούνται σ’ αυτήν. Περιβαλλοντικές οργανώσεις διαμαρτύρονταν συχνά, δημιουργώντας προβλήματα στις βιομηχανίες, οι οποίες με την πάροδο των χρόνων άρχισαν να μη χρησιμοποιούν άλλο υδράργυρο, κάδμιο και κάποια άλλα, βλαβερά για τον άνθρωπο και τη Φύση, στοιχεία. Στην Κίνα, πολλά από τα εργοστάσια μπαταριών είναι σε πρωτόγονη κατάσταση.
Στην εταιρεία Golden Peak, για παράδειγμα, όπου απασχολούνται 2.800 εργαζόμενοι (και οι μπαταρίες της εξάγονται σε ολόκληρο τον πλανήτη), έχει παρατηρηθεί ότι πολλοί από αυτούς αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας. Σε πολλούς έχουν μετρηθεί συγκεντρώσεις καδμίου στο σώμα τους, 30 φορές υψηλότερες από αυτές του άνω ορίου. Κάδμιο, νικέλιο, κοβάλτιο, όλα ισχυρά δηλητήρια για τον ανθρώπινο οργανισμό. Τουλάχιστον 300 εργαζόμενοι της εταιρίας αυτής, που έχει έδρα το Hong Kong, μπήκαν το 2004 στο νοσοκομείο με σοβαρά προβλήματα υγείας. Άλλες φορές πάλι εξετάζονται από γιατρούς της εταιρείας, οι οποίοι τους λένε να μην ανησυχούν για τίποτε σχετικά με την υγεία τους! Αργότερα, από εξωτερικούς γιατρούς μαθαίνουν πως η υγεία τους είναι σε δραματική κατάσταση, λόγω των δηλητηριάσεων που προαναφέρθηκαν.
Όλα αυτά συμβαίνουν στη Νότια Κίνα, στην περιοχή Χούι Ζου, όπου ζουν και εργάζονται 40.000.000 άνθρωποι. Οι περιβαλλοντικές συνθήκες της ευρύτερης περιοχής χαρακτηρίζονται από τις χειρότερες που έχουν μετρηθεί στον κόσμο, στο υπέδαφος και στα υπόγεια νερά υπάρχουν δηλητήρια που πολλές φορές έχουν 200 φορές υψηλότερες συγκεντρώσεις από τις επιτρεπόμενες των παγκοσμίων standards. «Και τι έγινε;» θα πουν ορισμένοι, «ας δουν οι Κινέζοι τι θα κάνουν με το περιβάλλον τους». Ναι, όμως το περιβάλλον δεν μπορεί πλέον να αντιμετωπίζεται ως μια εθνική υπόθεση, αλλά μας αφορά όλους. Το σπίτι μας είναι ολόκληρος ο πλανήτης, αν δούμε τα πράγματα λιγάκι πιο μακροπρόθεσμα.
Οι μπαταρίες της Golden Peak (που είναι το μεγαλύτερο εργοστάσιο του είδους στην Κίνα, αλλά υπάρχουν και πολλά μικρότερα) εξάγονται κυρίως σε Ευρώπη και Αμερική. Είναι γεμάτες από τοξικές ουσίες, και μπαίνουν μεταξύ άλλων και στα εκατομμύρια παιχνίδια που αγοράζουμε για τα παιδιά μας. Παιχνίδια που έχουν παραχθεί κάτω από άλλου είδους αντίξοες συνθήκες, κάπου άλλου στην Κίνα. Οι τοπικές κυβερνήσεις εκεί δεν νοιάζονται για τίποτε άλλο εκτός από την οικονομική ανάκαμψη της χώρας τους και μεταχειρίζονται τους ανθρώπους σαν ζώα ή μάλλον σαν μηχανές! Οι τελευταίοι ζουν πολλές φορές μέσα σε κοντέινερ ή αποθήκες χωρίς θέρμανση και παράθυρα κοντά στα εργοστάσια που εργάζονται.

Ηθική και Οικονομία: Δυο Ασυμβίβαστες Έννοιες
Παραδείγματα για απαράδεκτες συνθήκες εργασίας στην Κίνα και σε άλλες χώρες της περιοχής υπάρχουν πολλά. Από την άλλη, όσον αφορά τα ίδια τα προϊόντα, το «πιο φθηνά» αποδεικνύεται πολλές φορές «πιο ακριβά», μια και τα προϊόντα που παράγονται στις χώρες αυτές έχουν συνήθως χαμηλά χαρακτηριστικά ποιότητας.
Στο Μπαγκλαντές γυναίκες ράβουν ρούχα για επώνυμες εταιρείες της Δύσης, δουλεύοντας για 15 ευρώ τον μήνα. Στη χώρα αυτή υπάρχουν 3.000 εργοστάσια όπου ράβονται ρούχα, ακόμη και για εταιρείες όπως η Nike και το Zara. Συνδικάτα συνήθως δεν υπάρχουν για τους εργαζόμενους εκεί, αν κάποιος διαμαρτυρηθεί για κάτι, απλώς απολύεται χωρίς δεύτερη κουβέντα.
«Ωραία», θα μου πείτε τώρα, «ας δουν οι άνθρωποι εκεί τι θα κάνουν με τα δικαιώματά τους, τι μας νοιάζει εμάς;». Κι όμως μας νοιάζει! Και όχι μόνο από ηθική πλευρά, αλλά και από οικονομική. Αγοράζοντας «φθηνά» (με προϊόντα από όλες τις χώρες που προαναφέραμε), υποστηρίζουμε εν μέρει ένα καθεστώς που πολλές φορές εκμηδενίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και στηρίζει ένα νέο είδος δουλείας, χωρίς να κάνει διακρίσεις σε φύλο ή ηλικία. Παράλληλα, δυναμώνουμε οικονομικά εκείνες τις επιχειρήσεις που ασχολούνται με το εμπόριο αυτών των προϊόντων, ζημιώνοντας ανεπανόρθωτα τις ελληνικές μικρομεσαίες εταιρείες που μάταια προσπαθούν να συναγωνιστούν τις πρώτες, και μαραζώνουν, κλείνοντας η μία μετά την άλλη.
Μια πιο Προσωπική Έρευνα…
Ύστερα από το όλο «ψάξιμο» που έκανα για το θέμα αυτό, προβληματίστηκα αρκετά. Στη χώρα μας παρατηρείται τον τελευταίο καιρό μια έξαρση με τους Κινέζους μικροπωλητές, τα κινέζικα μάρκετ και τις διαμαρτυρίες των Ελλήνων εμπόρων. Επίσης, τα καταστήματα με φθηνά προϊόντα ξεφυτρώνουν από παντού σαν… κινέζικα μανιτάρια! «Ας δούμε τι θα μας πουν οι εδώ επιχειρηματίες», συλλογίζομαι, και χωρίς δεύτερη σκέψη, ξεκινώ για κάποιο κατάστημα «nikko market» στη γειτονιά μου. «Χρήσιμα και φθηνά» είναι το σλόγκαν της εταιρείας, που απαριθμεί 24 καταστήματα (μέχρι στιγμής και έχει ανοδική πορεία) σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Στα ράφια του καταστήματος μπορεί κανείς να βρει οτιδήποτε. Παιχνίδια, δίπλα ακριβώς υπάρχουν κλαδευτήρια και ψησταριές, πιο κάτω κεραμικά μπιμπελό, χαλιά, μικροέπιπλα, τηλεοράσεις, πλαστικές καρέκλες για τον κήπο, κορνίζες, πασχαλινές λαμπάδες… Το «made in China» το συναντώ στη συντριπτική πλειονότητα των προϊόντων του καταστήματος. Οι τιμές, όντως χαμηλές. Την άλλη μέρα επικοινωνώ με τα κεντρικά της εταιρείας και το γραφείο Δημοσίων Σχέσεων. Η κυρία Ρουμελιώτη με ακούει να της αποκαλύπτω την έρευνά μου. «Τα προϊόντα στα καταστήματά σας προέρχονται κυρίως από την Κίνα», της λέω, «ξέρετε πως στη χώρα αυτή καταπατούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο μέσος μισθός είναι 30 ευρώ τον μήνα, πως εργάζονται παιδιά κάτω των 10 χρονών και πως τα απαρχαιωμένα εργοστάσια εκεί καταστρέφουν το περιβάλλον; Τι έχετε να πείτε για όλα αυτά;».
Τη βρήκα σίγουρα απροετοίμαστη και κομπιάζει. Μου λέει πως μιλάει με ανθρώπους εκεί και πως η κατάσταση δεν πρέπει να είναι και τόσο δραματική. Της εξηγώ πως υπάρχουν στοιχεία από περιβαλλοντικές και ανθρωπιστικές οργανώσεις που είναι προσιτά σε όλους και πως η κατάσταση είναι, αν μη τι άλλο, άσχημη. «Και τι να κάνω εγώ τώρα, κ. Αλαματίδη; Αυτό να το σκεφτούν οι κυβερνήσεις που έχουν χαλαρώσει τους νόμους στο εμπόριο και επιτρέπουν τις συναλλαγές με τις χώρες αυτές. Εγώ προσωπικά λυπάμαι γι ‘αυτό…».
Κάθομαι, σκέφτομαι και ύστερα από λίγη ώρα παίρνω τον δρόμο για το ΙΚΕΑ. Ξέρω πως και εκεί το «κινέζικο παζάρι» ανθεί. Σε πληθώρα προϊόντων του καταστήματος βλέπω «Made in the people’s republic of China». Πιο μεγάλη εταιρεία το ΙΚΕΑ, πιο μεγάλο το πρεστίζ, εξ ου και το «λαϊκή δημοκρατία της Κίνας». Για ποια «Δημοκρατία» μιλάνε όμως; Γι’ αυτήν που μόλις πιο πάνω σας περιέγραψα; Τα σχέδια και οι προδιαγραφές προέρχονται από το ΙΚΕΑ (Σουηδική εταιρεία), οι γραμμές παραγωγής των προϊόντων βρίσκονται στην Κίνα. Πολλά από τα προϊόντα θα είναι μάλλον και 100% κινέζικα.
Φεύγω και είμαι ακόμη πιο προβληματισμένος. Τηλεφωνώ στο κατάστημα της Θεσσαλονίκης, απ’ όπου με παραπέμπουν στα κεντρικά στην Αθήνα. Από εκεί, όταν ζητώ το γραφείο Τύπου και Δημοσίων Σχέσεων, μου δίνουν το τηλέφωνο της εταιρείας «ΙΚΟΝ» που κάνει τις Δημόσιες Σχέσεις για λογαριασμό του ΙΚΕΑ. Μιλάω με την κυρία Κακάση, της εξηγώ ποιος είμαι, κάνοντάς της την ίδια ερώτηση που έκανα και στην κυρία Ρουμελιώτη των «nikko markets». Ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα σιγής, μου λέει πως δεν μπορεί αλλά και δεν γνωρίζει να μου απαντήσει στο θέμα αυτό, ενώ στη φωνή της διακρίνω κάτι μεταξύ δυσαρέσκειας και ντροπής. Της έκανα σίγουρα μια δυσάρεστη έκπληξη με την ερώτησή μου. Αφήνω τηλέφωνο και e-mail, και μου υπόσχεται πως θα μου απαντήσει η ίδια η εταιρεία (ΙΚΕΑ) σχετικά με το θέμα που με απασχολεί. Ακόμη και μέχρι τη στιγμή που το ΖΕΝΙΘ ήταν έτοιμο να κατευθυνθεί στο τυπογραφείο η εταιρεία δεν έστειλε καμιά απάντηση…
Στην Οικονομία της Αγοράς Ψηφίζεις με τα Λεφτά σου
Ψάχνοντας περισσότερο, βρίσκω καταγγελίες περιβαλλοντικών οργανώσεων για καλλωπιστικά φυτά και λουλούδια που παράγονται στην Κένυα και εισάγονται κανονικά στην Ευρώπη, τα οποία ψεκάζονται με απαγορευμένες στην Ευρώπη ουσίες, που, και πάλι έχουν βάλει στο στόχαστρο τους εργαζόμενους και το περιβάλλον. Τα φυτά αυτά, πωλούνται συνήθως στα ράφια των σούπερ μάρκετ (τα γνωστά «discount markets»), που τα έχουν σε χαμηλότερες τιμές απ’ ό,τι πωλούνται στα ανθοπωλεία. Αλλού υπάρχουν καταγγελίες για τα βαφεία των υφασμάτων και τα βυρσοδεψεία. Η λίστα είναι ατελείωτη…
Εμείς, ως σκεπτόμενα όντα και ευαισθητοποιημένοι πολίτες (θέλω να το πιστεύω αυτό), πρέπει να γνωρίζουμε ένα πράγμα, που είναι και ταυτόχρονα η πηγή όλων των παραπάνω δεινών. Με την αγοραστική μας δύναμη που είναι και το μοναδικό μας όπλο στον αγώνα για τη διάσωση του περιβάλλοντος, αλλά και τις καταναλωτικές μας συνήθειες, καθορίζουμε κατά ένα μεγάλο ποσοστό την εξέλιξη των πραγμάτων σε όλους τους τομείς. Όσο περισσότερο αγοράζουμε κάτι τόσο περισσότερο αυτό θα παράγεται. Δεν είναι πάντα το φθηνότερο η πιο συμφέρουσα λύση.
Εμείς καθορίζουμε μακροπρόθεσμα τις τάσεις της αγοράς. Οι εταιρείες παραγωγής απλώς τις προτείνουν. Με τις αγορές μας αποφασίζουμε αν τα παραπάνω φαινόμενα ενταθούν ή όχι. Δεν έχω τίποτε εναντίον του κινέζικου λαού, αλλά θα πρέπει οι εταιρείες εκεί επιτέλους να μάθουν πως ούτε οι άνθρωποι αλλά ούτε ο κόσμος τούς ανήκει. Οι εταιρείες της Δύσης που έχουν γραμμές παραγωγής στην Κίνα και στις άλλες χώρες που προαναφέραμε πρέπει να πιστοποιούν με αληθινά στοιχεία (και όχι με δικά τους) τις καλές συνθήκες εργασίας και τον σεβασμό προς το περιβάλλον. Διαφορετικά τα προϊόντα τους θα πρέπει να απαγορεύεται να εισαχθούν στις χώρες της Δύσης, τις λεγόμενες «πολιτισμένες».

Ο Αλέξης Αλαματίδης (dytikos@the.forthnet.gr) είναι εκδότης του περιοδικού Δυτικώς και ασχολείται με τη φωτογραφία και το περιβάλλον.
ΠΗΓΗ
Το διαβάσαμε από το: ΤΑ ΦΘΗΝΑ KINEZIKA ΠΡΟΪΟΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΑ! ΕΣΥ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΨΩΝΙΖΕΙΣ; http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2014/09/kinezika.html#ixzz3DJMDBInZ

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια